Twee kleine reizigers

Wie me volgt op facebook kan al raden waar ik het deze week over zal hebben: onze diertjes zijn eindelijk veilig aangekomen in Nieuw Zeeland! Wat een avontuur, een hond en een kat die de halve wereldbol rondreizen om hun baasjes terug te zien.

Aan het begin van deze, zeer spannende, week werden Saiko en Mauwie afgezet door het thuisfront op Schiphol. Wat hieraan voorafging was een enorme papierwinkel en meerdere dierenartsbezoeken gecombineerd met een zeer gezonde dosis stress. Ik vermoed dat de familie nu wel begrijpt wat ik bedoelde toen ik enkele weken geleden zei "wat ben ik blij dat wij al die extra stress er niet bij hebben moeten nemen." Ja, jullie knikten wel toen, maar zullen vast en zeker nadien nog veel gevloekt hebben op ons! 

Goed, Saiko en Mauwie verbleven maandag één nachtje in het dierenhotel. Dinsdag vertrokken ze dan ook echt met het vliegtuig en begonnen ze aan hun lange vlucht. De uren die daarop volgden waren op z'n minst gezegd om de muren van op te lopen. Om het wachten te vergemakkelijken had ik een trackingcode waarmee ik kon zien of de vlucht en ons "pakketje" goed was vertrokken en aangekomen. Na enkele uren had ik alle beschikbare info op de sites van VCK Logistics, Malaysian Airlines (inclusief de artikelen over de neergestorte vliegtuigen...) én de quarantainefaciliteit gelezen, maar niets kon me vertellen wat er ín de bakjes gebeurde, hoe het echt met onze diertjes ging...
Donderdagmiddag om 12u45 zouden ze landen. Door de quarantaine was me beloofd dat ze me zouden contacteren zodra ze nieuws hadden. Het hoeft niet gezegd dat ik vanaf 12u46 al aan het zeuren was over de "quarantaine die haar beloften niet nakomt" en al verschillende keren had nagekeken of ik wel voldoende ontvangst had met mijn GSM. Tegen 12u50 had ik al opgezocht of ik wel zeker het correcte nummer had doorgegeven aan de quarantaine. Helaas had de vlucht vertraging en eer de diertjes door de douane waren, was het al goed en wel 16u. De doemscenarios die door mijn hoofd gegaan zijn, houd ik even voor mezelf.

De dieren zijn dus goed en wel in Nieuw Zeeland geraakt en beginnen nu aan hun 10 dagen quarantaineperiode. Ik herinner me nog heel goed dat ik in België hele theorieën had, als voormalig hondengedragstherapeut, hoe het beter was om de beestjes niet te bezoeken tijdens deze periode: het zou hen verwarren, ze zouden teleurgesteld zijn als ze niet mee zouden mogen en de opwinding zou teveel zijn voor Saiko en zijn epilepsie. Tja, wat zijn theorieën toch mooi... Ze hingen nog in de lucht toen ik al geïnformeerd had naar de bezoekuren. 

Aangezien donderdag het bezoekuur al gedaan was, konden we hen pas vrijdag bezoeken. Vandaag maakten we dus een lange rit van Taupo naar Auckland én terug (7 uur rijden in totaal) om onze kleine "furry kids" eindelijk terug in de armen te sluiten. We brachten dekentjes en speelgoed mee. Saiko leek erg op zijn gemak in zijn nieuwe woonst, was erg blij met zijn nieuwe speeltje en leek vooral geïnteresseerd in wat er verder nog in de zak zat voor Mauwie. Mauwie daarentegen was wat meer van slag en kroop al snel in een bolletje tegen ons aan. Ze leek te denken "laat me nooit meer alleen" en toen we haar na ons bezoekje toch terug alleen op de grond moesten zetten, brak mijn ouderlijk poezenhart. Wat een geluk dat huisdieren nooit een eerste schooldag hebben en nooit alleen gaan wonen!

Het was een lange reis die onze hond en kat maakten. Het was spannend voor ons en we zullen helaas nooit weten hoe zij het beleefd hebben. We weten enkel dat ze in de quarantaine blijkbaar wel goed worden opgevangen en dat is alvast een hele geruststelling. We zijn alvast dolblij dat ons gezin weldra terug herenigd zal zijn maar pas op 25 oktober zullen we echt tevreden zijn want dan zijn we weer volledig. 

Voor hun vertrek